“Na 27 jaar in de financiële sector is het tijd voor nieuwe inzichten,” zegt Jeroen Groothuis, en hij neemt een grote hap yoghurt met bosbessen uit een zwart stenen schaaltje. “Daarom ben ik hier. Als je geen nieuwe dingen blijft leren, sterf je langzaam af van binnen.”
Even verderop bij de koffiebar staat Jeroens collega Bart Vrancken, Volksbank-directeur Hub Risk and Compliance. “Ik heb geen verwachtingen,” verkondigt hij, terwijl om hem heen steeds meer mensen de zacht verlichte ruimte binnendruppelen. “Solid Professionals verrast me altijd met de insteek van de sprekers. Iets waarvan je niet denkt dat het toepasbaar is op je werk, kan dan toch reflectie bieden.” Hij kijkt naar een foto van vier vrouwen in Nederlands klederdracht op het strand. “En dat Jimmy’s werk hier in volle glorie aan de muur hangt… Heel mooi. Het gaat wel een hele coole sessie worden.” Even valt hij stil. “Eigenlijk heb ik toch wel verwachtingen,” voegt hij toe. Hij moet erom grinniken.
Tijd voor de eerste spreker. De ruim tachtig gasten begeven zich naar de rijen zwarte stoeltjes, uitkijkend naar een scherm, inheemse maskers en wederom imposante fotografie. Sommigen pakken nog snel een croissantje mee, en het opgewekte geklets verstomt wanneer onze directeur Kathelijn Loos en head of talentmanagement Lieke Galema het woord nemen. Kathelijn: “Vandaag gaan we het anders aanpakken. Je krijgt geen presentaties te zien over nieuwe wet- en regelgeving, of de ontwikkelingen in onze industrie. In plaats daarvan willen we je uitnodigen om anders en met open blik te durven kijken naar de wereld en leiderschap. Vandaag verkennen we de menselijke rijkdom op een andere manier.”
Ook Pim van Koeveringe, werkzaam als zelfstandig senior finance professional, is verwonderd door Jitskes verhaal. “Dat komt binnen, en zet aan tot nadenken. Je doet zo veel op de automatische piloot.” Na een vergadering zou je volgens Jitske de betrokkenen moeten bellen om te vragen wat dat met ze doet, wanneer er wel of niet naar ze is geluisterd. “Maar ik pleeg die telefoontjes niet zo vaak,” geeft Pim eerlijk toe. “We houden ons meer bezig met doordrammen. Zo’n voeten-op-tafelsessie zou best wat zijn.”
Jimmy is aan de beurt, en begint zijn verhaal met een halve minuut stilte. “Afgelopen week hoorde ik mijn werknemers zeuren over de regen. Het is maar water dat hier op ons hoofd valt. Ik wil graag stilstaan bij dat er op andere plekken in de wereld heel andere dingen uit de lucht vallen.”
Het komende uur doet de wereldberoemde fotograaf op ontwapenende, ultra-persoonlijke en emotionele wijze zijn verhaal uit de doeken. De toeschouwers zijn muisstil en hangen aan zijn lippen. Niemand kijkt op zijn telefoon en bij menig luisteraar schieten af en toe de tranen in de ogen. Jimmy vertelt over zijn misbruik als kind, het verlies van al zijn haar door alopecia en de lockdown-modus waar hij in schoot. Op zijn zeventiende had hij niets meer te verliezen en vertrok hij naar Tibet, waarvan hij na drie jaar terugkeerde met een hervonden liefde voor de mens, de wereld en zichzelf. Maar ook met vier foto’s, die in de Britse National Geographic gepubliceerd werden.